Geen tijd? Lees dan even deze blog….

 

Een mooi oud chinees spreekwoord zegt:

“Neem elke dag een uur de tijd voor jezelf, als je druk bent neem twee uur”

Ik heb smakelijk gelachen om dit prachtige wijze spreekwoord, want wat schuilt daar een waarheid in. Hoe vaak zeggen we dat we geen tijd hebben? Hoe vaak rennen we door op de automatisch piloot? We zijn ons niet bewust van wat we denken, voelen of ervaren en voor je het weet gaan de dagen en weken, misschien wel jaren aan je voorbij zonder dat je ze ‘beleefd’ hebt, eigenlijk alleen maar (over)leefd hebt.

Het bizarre is, we weten het eigenlijk allemaal wel. Ergens weet je instinctief wel dat je zo niet door kunt gaan en dat er echt een halt mag komen aan het alsmaar door rennen.  Misschien heb je al wat signalen zo hier en daar opgemerkt in de vorm van wat lage rugpijn, vermoeidheid, spanning in je nek of je schouders?  Je merkt dat je lontje wat korter is, je wat minder kan hebben als normaal.

Maar waarom is het zo moeilijk om hiernaar te luisteren? Waarom zijn we de hele dag aan het communiceren via allerlei kanalen zoals Facebook, Twitter, Instagram of de App maar gaan we voorbij aan het roepen van ons lichaam en geest?  Terwijl het vaak de zuiverste vorm van communicatie is, namelijk rechtsreeks vanuit de bron en dat kunnen we niet vaak zeggen in deze tijd.

Zijn we misschien bang wat we tegen komen als we ‘stoppen’ met waar we mee bezig zijn? Of is het de angst om niet goed zijn als we niet iets doen, maar gewoon even ‘zijn’?

Misschien is het herkenbaar voor je, dat je opgevoed bent dat je iets moet doen om iemand te zijn? We zijn druk bezig met hogerop komen, nog meer studeren… maar wanneer is het goed genoeg?  Werken, studeren en leren is een prachtige manier om je te verrijken. Een goede invulling van je dagelijks leven en hetgeen je de meeste voldoening geeft. Maar ten koste van wat?

Zo heb ik jarenlang als verloskundige 85 uren dienst in de week gedraaid, naast spreekuren doen. Eigenlijk ondoenlijk, maar ik deed het. Er was niemand anders, de rest van de 85 uren van de week deed mijn collega. Er waren simpel weg geen andere verloskundigen. En wat het ook nog erg lastig maakte was dat er nog geen mobiele telefoons waren.  ( het voordeel… dus ook geen social media, geen app, geen sms, geen mail)

Bij onze derde zwangerschap barstte letterlijk de bom.  Mijn lichaam had al jaren lopen roepen en het kwam me gewoonweg niet uit om ernaar te luisteren. Dat komt later wel, dacht ik en negeerde alle signalen, want ik had er geen tijd voor. Ik zat in een overlevingsstand. Mijn hart vroeg om aandacht, letterlijk en figuurlijk. De cardioloog vertelde me destijds dat ik nooit meer zou kunnen werken als verloskundige.  Ik was toen 28 jaar. Moeder van 3 kinderen……

Voor mij een enorme wake up call. Ik ben mijn leven anders gaan inrichten, maar ben op die weg ook nog de nodige valkuilen tegengekomen. Waarom had ik eerst deze enorme waarschuwing nodig voordat ik naar mijn lichaam kon ‘luisteren’?  Zijn het de verwachtingen waaraan we denken dat we moeten voldoen? Zijn we bang dat we ‘niemand’ meer zijn als we niet meer op hoog niveau functioneren in de maatschappij?  Voor mij was dit zeker zo. Ik had toch een prachtig beroep geleerd als verloskundige en ik moest dienstbaar zijn, zo ben ik opgevoed.  Maar wat betreft de dienstbaarheid naar mezelf…. Die was ver te zoeken.

Jullie kennen vast wel het voorbeeld van de zuurstofkapjes in het vliegtuig.  Zo gauw de kapjes eruit vallen bij een zuurstof of druk daling zet je gauw het kapje van die van je naasten of kinderen op. Tegen de tijd dat je zelf het kapje op wil zetten, lig je op de grond. Terwijl als je eerst het kapje zelf opzet, je daarna andere inzittenden kunt helpen.  Ik denk een mooi illustratief voorbeeld van hoe het werkt in ons dagelijks leven…

Hoe zit dat bij jou? Ben je ook geneigd om eerst voor een ander te zorgen en kom je zelf als laatste in de rij? Worden er veel dingen van je verwacht en heb je nergens tijd voor omdat je eerst andere mensen van dienst bent?  En krijg jij ook dagelijks signalen van je lichaam dat het goed zou zijn om een keer een pas op de plaats te maken? Gewoon zomaar een paar vragen om even over na te denken. Je hoeft er verder niets mee.

 

Het heeft een aantal jaren geduurd maar ik kan zeggen dat mindfulness me tools heeft gegeven om me te leren verhouden tot de uitdagingen van het dagelijks leven. Ik voel veel eerder mijn grens aan. Kan hier beter op anticiperen. Hoe moeilijk ik het ook vind, want mijn hoofd stroomt altijd vol met ideeën. Maar ik heb ook geleerd dat ik niet altijd hoef te reageren op al die ideeën en dat het ook niet allemaal vandaag al af hoeft.  Dat ik tijd mag nemen en geduld mag hebben en dat voelt toch een stuk vriendelijker voor mijzelf.  Ik heb letterlijk geleerd dat de reis het doel op zich is en niet het ‘doel’ wat we nastreven en ik  heb letterlijk en figuurlijk mijzelf beter leren kennen  en dat is nog steeds een leuke en uitdagende ontdekkingstocht. Het leven mag beleefd worden, met alles er op en eraan.

 

Yvonne Tuinte

Verloskundige/mindfulnesstrainer